My everyday thoughts

 Τη στιγμιαία ευτυχία. Αυτή την φοβάμαι περισσότερο. Μας κάνει να πιστεύουμε στη στιγμιαία αθανασία μας. Μας οδεύει στην απόλυτη χαρά, στην απόλυτη ικανοποίηση, μόνο για να μας ισοπεδώσει λίγο μετά και να μας πετάξει στο βόθρο της παντοτινής δυστυχίας, πραγματικότητας. Μήπως η ευτυχία δεν είναι ευτυχία αλλά το δόλωμα; Η ωραία γκόμενα, όπου μαγεύει το θήραμά της και το οδηγεί στο στόμα της αυτοκαταστροφής του; Μήπως η ευτυχία είναι η προέκταση της δυστυχίας; Μήπως η ευτυχία είναι η υπέρτατη δυστυχία; Και όλοι εμείς αδημονούμε ουσιαστικά για τον απόλυτο εκμηδενισμό μας; Από την αρχή άθελά μας αδημονούμε τον θάνατο. Από την γέννησή μας υποφέρουμε, είμαστε βουτηγμένοι στην απόγνωση. Θέλοντας να ξεφύγουμε, καταπιανόμαστε από αυταπάτες χειρότερες από την ίδια την απόγνωση. Εμείς οι ίδιοι προετοιμάζουμε την γείωσή μας. Εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε πάντα την δυστυχία στην χειρότερη μορφή της.

Θάψου στο σκοτάδι, τρέμε, ούρλιαζε.  Εκεί γδάρσου, αυτοεξοντώσου, ανενόχλητα διαλύσου.  Ποτέ ξανά στο φως μη βγεις.  Αδιανόητο ακόμα να ελπίζεις.  Αδιανόητο. Εγκατέλειψε τις ελπίδες σου. Βαθιά απορρίψου. Δεν έχει νόημα να ψάχνεις πια. Δεν έχει νόημα το γέλιο σου να σχεδιάζεις. Όλα κύλησαν κατά πως πρέπει. Κι εσύ ο ίδιος κατά πως πρέπει κυλίστηκες. Στο χώμα του απείρου και του μηδενισμού. Έπεσες και δεν έπεσες. Βρώμισες και δεν βρώμισες. Δεν βουβάθηκες ποτέ. Δεν συγκλονίστηκες ποτέ. Δεν χάθηκες ποτέ μέσα μου. Δεν υπήρξες ποτέ. Μόνο κάτι δάχτυλα, κάτι παλάμες, κάτι χείλια.

 Το λούστρινο γοβάκι θα το σπάσω. Την αδιαπέραστη πέτσινη μπότα θα φορέσω. Κανένα αγκάθι δεν με ματώνει πια. Μόνο λίγο με ενοχλεί μα το αντέχω. Ο δρόμος τραχύς και σκληρός δεν με αγγίζει πια. Και ο κρατερός ήχος δεν μου ξεσκίζει τα αυτιά. Αεράτη τώρα προχωράω. Και οι πέτρες πιστοί μου φίλοι με οδηγούν. Από σώμα σε σώμα πατάω. Το πιο δύσκολο μονοπάτι περνώ. Φύσηξε αέρα όσο πιο πολύ μπορείς. Θα σε πιάσω να γίνουμε ένα. Σαν ανεμοστρόβιλος να ρημάξουμε την ρημαγμένη γη.

Άναψε το σπίρτο, πέτα το σε μένα. Κάψε με, να χαθώ να γίνω στάχτη. Να μην καταλαβαίνω πια τον πόνο. Να μην καταλαβαίνω πια τίποτα. Απελευθέρωσέ με, πέτα με στα έγκατα της γης. Σκούπισέ με από πάνω σου, φτύσε με. Βγάλε με από την γλώσσα σου που κόλλησα. Τίναξέ με από το πουκάμισό σου. Πάτα με καλά, δυνατά καθάρισε τον εαυτό σου από τις βρωμιές μου. Μίσησε την νεκρή ψυχή μου. Αποτελείωσε ότι έχει μείνει. Με μανία διάλυσέ το. Οτιδήποτε δικό μου μέσα σου βράζει, σε σακατεύει. Δεν κατάφερες αυτό να το κάψεις. Δεν κατάφερες αυτό να το μειώσεις.

Αναπεταρίζω. Με βία, με απόγνωση, με λύσσα. Έσκισα τις ελπίδες μου άθελά μου. Μου έμειναν να πέφτουν και να τις κοιτάω στο πάτωμα. Να τις μετράω, να τις καθαρίζω, να τις ταξινομώ. Κομμάτι, κομμάτι να ενώνω προσεκτικά, απαλά. Μα εκείνα έχασαν το χρώμα τους, έχασαν την ιδιότητά τους. Όσο και να τις φροντίζω, όσο και να τις αγαπώ. Όσο κι αν προσπάθησα με αβροφροσύνη να τις πείσω να επιστρέψουν. Εκείνες είναι νεκρές.

Μοναχική καρδιά. Μοναχική πνοή. Δεν συνταιριάζουν οι πνοές σου με κανενός άλλου. Δεν συνταιριάζουν οι κόσμοι σου. Δεν κρατάει η ένωση. Ένωση ρηχή, ψεύτικη. Την γεύεσαι, σε γεμίζει και έπειτα σε αδειάζει. Μένεις σκεπτόμενος την ψυχή σου να σπαρταράει. Μένεις νικημένος από τον πόνο, μα νικητής της σκλαβιάς.  Της ιδεαλιστικής σκλαβιάς που ορίζει ο έρωτας. Αυτός που είναι κυρίαρχος όλων. Που τους εξουσιάζει όλους και κλέβει, ρημάζει τις ταυτότητες, αφήνοντάς τους άβουλους. Έρμαια όντα στην ξεφτίλα των ακραίων συναισθημάτων και πράξεων υπό την νάρκωσή του.  Ξυπνώντας κακοποιημένος, σοκαρισμένος και με μνήμες λες και ήταν από εφιάλτη, επανέρχεσαι ακόμα πιο άδειος από την προηγούμενη φορά. Όμως πιο συνειδητοποιημένος. Πιο συγκεντρωμένος. Όταν θα επαναλαμβάνεται εσύ θα απελευθερώνεσαι πιο γρήγορα και πιο γρήγορα. Μάθε να μην χάνεσαι για πολύ.  Μάθε όταν υποκύπτεις να σηκώνεσαι. Θα υποκύψεις, δεν ξεφεύγεις αλλά ελάττωσε τον χρόνο, όπως μπορείς να αντισταθείς στην αποπροσωποποίηση. Στον ρημαγμέν

 Πρέπει να κρατηθώ. Να μην βουρκώσω κι εγώ. Δεν είναι εύκολο να απαρνείσαι τον εαυτό σου για έναν καλύτερο εαυτό. Παίρνεις ρίσκα. Κρατιέσαι από μία λεπτή γραμμή. Πολύ λεπτή και αδύναμη, τη νιώθεις σχεδόν να χτυπά σαν καρδιά παλλόμενη. Κι αυτή παλεύει να κρατηθεί. Να απαλλαχτεί από τα άψυχα χαρακτηριστικά της, να πάρει ανθρώπινη μορφή. Ξέρει ότι είναι αδύνατον, μα σαν αντέχει εμένα, νιώθει για μια φευγαλέα στιγμή, την αβάσταχτη οδύνη και σαν ζωγραφίζονται έντονα επάνω της τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Και έπειτα η κοπή. Τι αξιοθαύμαστο θέαμα. Βλέπουμε το πράγμα που προσπαθεί να φτάσει τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που προσπαθεί να φτάσει τον θεό, και τον θεό που προσπαθεί να υπονομεύσει τον εαυτό του να γίνει πράγμα, αυτός η αρχή των πάντων. Να αναμετρηθεί ξανά με τους άλλους, να γίνει κατώτερος και να χάσει τη θέση του. Άλλος να γινόταν θεός το προτιμούσε. Τόσο μεγάλο, κουραστικό, παντοδύναμο και ταυτόχρονα τιποτένιο ρόλο. Αυτός που έχει και δεν έχει ψυχή. Αυτός που πλέον έχει χαθεί και θέλε

 Πενθώ. Πενθώ τον νεκρό έρωτά μας. Τον όλο ζωντάνια κάποτε, εκρηκτικό μα δυστυχώς φευγαλέο. Πονάω, αδειάζω από σένα. Όλα εξαφανίζονται, όλα εξατμίζονται. Εσύ μία ύπαρξη ριζωμένη στην καρδιά μου. Σε ξερίζωσες βίαια, αποφασιστικά και το λίπασμα αρρώστησε, αχρήστευσε η καρδιά. Αφαίρεσες την λειτουργία της. Όλα σταμάτησαν ξαφνικά. Θόλωσαν, άρχισαν να μαζεύουν σκόνη. Ακόμα μία φορά θα με διαγράψω. Ακόμα μία φορά θα με θάψω. Κάθε φορά που μου κάνω μία κηδεία, υπόσχομαι. Υπόσχομαι ποτέ ξανά. Και πριν προλάβω να το συνειδητοποιήσω βρίσκομαι ξανά σε κηδεία μου. Όσο μακριά κι αν φτάσεις. Όσο κι αν εξελιχθείς είσαι καταδικασμένος να πεθαίνεις. Για να πεταχτείς πιο έτοιμος, πιο δυνατός και κάθε φορά να πέφτεις καλύτερα, πιο γκράντε, έως ότου το πέσιμο να χάσει το νόημά του.

 Όταν παύεις να είσαι παρατηρητής της ζωής, όπου απέξω με ασφάλεια και αρκετή γνώση γίνεσαι <<μοναχικός φιλόσοφος>> και μπεις καταλάθος μέσα, χάνεσαι, όλα όσα ήξερες βυθίζονται και παλεύεις να επιβιώσεις χωρίς να έχεις χρόνο για σκέψεις και περιττές φιλοσοφίες. Απλά ζεις. Την χαρά, την δυστυχία, τον πόνο, τον φόβο, όλα τα βιώνεις στο εκατό τοις εκατό και αφήνεσαι στη ζάλη αυτής της μέθης. Πραγματικά ξεχνάς ποιος είσαι, τι σκοπό είχες και σαν ζώο περιπλανιέσαι μέσα στη ζούγκλα, σε σπρώχνουν, σε φιλούν, σε μαχαιρώνουν, σε αγκαλιάζουν, σε ποδοπατούν ξανά και ξανά μέχρι να παραμορφωθείς και να μην έχεις πια τίποτα να γευτούν. Και επιστρέφεις στην αρχική σου θέση ως χαμένο ζώο μα νικητής ως άνθρωπος.

Που θα οδηγήσει; Ειλικρινά που θα οδηγήσει όλο αυτό; Εξελίσσεται, εξελίσσεται για να εκμηδενιστεί. Όλες αυτές οι μαύρες σκέψεις θερίζονται από τις λευκές για να μεγαλώσουν πιο υγιή και πιο δυνατές. Μα ακόμα και αυτές παραδίνονται και χάνονται στη γλύκα της στιγμιαίας απόλαυσης. Όλα γίνονται ένα. Μαύρο, άσπρο ανακατεύονται, γίνεται έκρηξη, φτάνεις στην υπέρτατη ηδονή, εκεί όπου κανένα σωστό ή λάθος δεν σε πιάνει. Εκεί όπου οι σκέψεις δεν υπάρχουν πια. Εκεί όπου ζεις την απόλυτη υπέρβαση του εαυτού σου. Αφήνεσαι και ζεις την ανηφόρα, την δική σου ανηφόρα. Και καταλαβαίνεις ξαφνικά, ότι όλο αυτό που ζεις το έχεις ξεπεράσει και καταλαβαίνεις ότι τίποτα παντοτινό δεν υπάρχει. Μόνο το υπέρτατο της στιγμής που θέλει μαγκιά να το αρπάξεις, να το κατακτήσεις, να το γευτείς και ύστερα να ανέβεις πιο πάνω, να κυνηγήσεις το επόμενο, το πιο δύσκολο, το πιο απαιτητικό. Για σένα αυτό είναι μονόδρομος.

 Είμαι μία ευτυχισμένη δυστυχισμένη. Τρέφομαι από τον πόνο και γεννώ χαρά. Η μοναξιά μου οδηγεί στην γλύκα του γέλιου μου. Το σκοτάδι μου δίνει ζωή στο φως μου. Όλα μου τα δάκρυα μετουσιώνονται σε λάμψη γυαλιστερή, εκθαμβωτική. Η γοητεία μου προέρχεται από την απόλυτη δυστυχία μου. Τόσο πολύ προκαλεί που σκοτώνει ο ένας τον άλλον ποιος θα την πρωτοαρπάξει. Μένουν χωρίς πνοή. Όλοι τόσο απεγνωσμένα τη ζητάνε. Όχι εμένα, αυτήν. Άνθρωποι άδειοι, κενοί αποζητάνε μία στάλα μου. Να ταρακουνηθεί το μέσα τους. Κρατιούνται από πάνω μου. Κρέμονται ανήμποροι να αποχωριστούν τον σπάνιο ορό συναισθημάτων. Ολόκληρη κατρακυλάω μαζί τους. Με στεγνώνουν, μένω να χάνομαι κάπου ενδιάμεσα. Στο κενό και το μη κενό. Και εκείνοι συνεχίζουν να καταβροχθίζουν. Τον επόμενο ευτυχισμένο δυστυχισμένο.

 Ακατανόμαστο συναίσθημα. Όλα εφήμερα, καίγονται, φλέγονται μπροστά στα μάτια μου. Γίνονται τίποτα. Ένα ακατανόμαστο τίποτα. Δεν έχει σημασία το μέγεθος. Όσο μεγάλο κι αν είναι. Όσο σημαντικό κι αν είναι. Όσο κι αν σου τρυπώνει την καρδιά, την ώρα της φωτιάς όλα γίνονται σκόνη, θρύψαλα. Κανείς δεν μπορεί να αποφύγει την φωτιά. Έρχεται και φεύγει όπως της γουστάρει και σου αφήνει μία πικρία στο τέλος και μία δόση ειρωνείας. Γελάς, γελάς που ακόμα μία φορά έπεσες θύμα της. Που ακόμα μία φορά χόρεψε μαζί σου και σου άρπαξε ότι πιο σημαντικό είχες. Την καρδιά. Τώρα χωρίς αυτή νιώθεις παντοδύναμος. Τίποτα δεν έχει μείνει να κάψει, τίποτα να αρπάξει. Υψώνεις το κεφάλι σου, προχωράς χωρίς αμφιβολίες, χωρίς αντιπερισπασμούς. Πλέον με απόλυτη συγκέντρωση ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου. Εκείνον που δεν φοβάται τίποτα, δεν τον νοιάζει τίποτα. Την ευχαριστώ την φωτιά. Έτσι αδίστακτη μου ξεριζώνει τα πάντα και την ευγνωμονώ. Προσπαθεί να με διατηρήσει καθαρή και σκληρή. Όμως γιατί; Γιατί πρέπει κάθε φο