Τα όρια της πρέπουσας αγάπης.
Σαν ερωτευτείς και αγαπήσεις. Σαν χαθείς από τον κόσμο ετούτο και για πάντα στον δικό του βρεθείς. Σαν ανύπαρκτη ξαφνικά μπροστά του σταθείς. Τότε θα καταλάβεις πως πιο μακριά από την αγάπη πάτησες. Την προσπέρασες. Πιο αστείρευτα τον εαυτό σου ξεγύμνωσες. Πιο αστείρευτα τα κομμάτια σου τα διαμελισμένα μα και τα πιο απόκρυφα, άυλα, ένα ένα του είναι σου δώρισες. Μέχρι που τίποτα δεν άφησες καημένη. Τίποτα δεν έμεινε από σένα μήτε ζωντανό μήτε νεκρό. Πριν καν κάνεις την κίνηση να συνεχίσεις εκείνος βίαια μπήχνει το χέρι του και αδιάλειπτα αρπάζει. Εσύ εύθυμη νομίζεις ότι επιτέλους σε βλέπει μα εκείνος την επόμενη μανιασμένος ρουφάει. Την επόμενη κατασπαράζει μέσα από σένα. Δεν είσαι εσύ, όχι, εσύ έχεις προ πολλού τελειώσει. Μα ικανοποιείσαι, αυταπάσαι δυστυχισμένη εσύ που περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο μετέωρη τριγυρνάς. Σαν να έγινες η πιο γλυκιά κατάρα του, τώρα μέσα του τον αποτρέλανες σιγά σιγά και ρίζωσες. Μάταια και εκείνος όμως ουρλιάζει και διψασμένος όλο και αρπάζει και αρπά