My everyday thoughts

 Όλοι μαζί σε έναν στάβλο. Όλοι μαζί μαζεμένοι και στριμωγμένοι εκεί μέσα να με θάβουν και να ψάχνουν το γιατί. Άνθρωποι μισοσκοτωμένοι.  Μισάνθρωποι ζωντανοί. Εκεί μέσα να τριγυρνούν και να καταπλακώνονται, από αγάπη που γυρεύουν να βρουν. Εκείνη βαθιά μέσα τους φυλακισμένη. Ναι μόνο εκείνη κλαίει και σπαράζει για μένα. Μα εγώ τελείωσα πια. Δεν περιμένω άλλο να ελευθερωθεί. Γιατί για αυτήν ελευθερία δεν υπάρχει.

 Μία λέξη που δεν εξαφανίζεται.  Μία λέξη που φέρνει πόνο και απώλειες μα ταυτόχρονα και το ξύπνημα από βαθύ λήθαργο. Σε κινητοποιεί να ζήσεις ξανά. Να φοβηθείς, να νιώσεις, να θυμηθείς την μηδαμινή αξία που έχεις. Να ξεβολευτείς και ναι μόνο με τον πόλεμο μπορείς να κινήσεις να βοηθήσεις επιτέλους τον συνάνθρωπό σου. Γιατί να πρέπει να πονέσουμε, να χάσουμε ανθρώπους για να τους σώσουμε και να σωθούμε; Γιατί με την ειρήνη αναπαυόμαστε και γινόμαστε συμφεροντολόγοι και άπληστοι; Γιατί δεν μπορεί να κυριαρχεί η συμπόνια; Γιατί και ο θεός δεν συμπονεί. Ούτε ο άνθρωπος καταλαβαίνει από αυτήν. Μακάρι να είχαμε καλύτερη μνήμη για να μην χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε πράγματα. Μα έτσι είναι. Βοήθεια λοιπόν! Ούρλιαζε και μην σταματάς ποτέ για να υπάρχει ειρήνη.