Αδιανόητο ακόμα να υπάρχεις.

Θάψου στο σκοτάδι, τρέμε, ούρλιαζε. 

Εκεί γδάρσου, αυτοεξοντώσου, ανενόχλητα διαλύσου. 

Ποτέ ξανά στο φως μη βγεις.

 Αδιανόητο ακόμα να ελπίζεις.

 Αδιανόητο.

Εγκατέλειψε τις ελπίδες σου.

Βαθιά απορρίψου.

Δεν έχει νόημα να ψάχνεις πια.

Δεν έχει νόημα το γέλιο σου να σχεδιάζεις.

Όλα κύλησαν κατά πως πρέπει.

Κι εσύ ο ίδιος κατά πως πρέπει κυλίστηκες.

Στο χώμα του απείρου και του μηδενισμού.

Έπεσες και δεν έπεσες.

Βρώμισες και δεν βρώμισες.

Δεν βουβάθηκες ποτέ.

Δεν συγκλονίστηκες ποτέ.

Δεν χάθηκες ποτέ μέσα μου.

Δεν υπήρξες ποτέ.

Μόνο κάτι δάχτυλα, κάτι παλάμες, κάτι χείλια.