Τείνω

 Άκου το φλάουτο, άκου την μελωδία.

 Εισέρχεται στις σκοτεινές σκέψεις μου σαν γνώριμος ήχος σε όνειρο. Τι ήθελα να γράψω.

 Έρμαιο στην τύχη, τυφλή οδεύω προς τον χαμό μου.

 Δεν στέκομαι, όλο τείνω.

 Τείνω στην αβεβαιότητα, τείνω στην ανοσιότητα, τείνω στην ποταπότητα.

 Γυρίζουν όλα. Κάποιος ας με καρφώσει στο πάτωμα.

 Επιτέλους ακίνητη, επιτέλους νεκρή.

 Νεκρή κείτομαι τώρα και κοιτώ.

 Τους στεκούμενους όλο και να τείνουν.

 Άραγε βλέπουν τον δικό τους θάνατο;

 Χαρούμενος σκελετός εθεάθη.