Η κηδεία

 Πενθώ. Πενθώ τον νεκρό έρωτά μας. Τον όλο ζωντάνια κάποτε, εκρηκτικό μα δυστυχώς φευγαλέο. Πονάω, αδειάζω από σένα. Όλα εξαφανίζονται, όλα εξατμίζονται. Εσύ μία ύπαρξη ριζωμένη στην καρδιά μου. Σε ξερίζωσες βίαια, αποφασιστικά και το λίπασμα αρρώστησε, αχρήστευσε η καρδιά. Αφαίρεσες την λειτουργία της. Όλα σταμάτησαν ξαφνικά. Θόλωσαν, άρχισαν να μαζεύουν σκόνη. Ακόμα μία φορά θα με διαγράψω. Ακόμα μία φορά θα με θάψω. Κάθε φορά που μου κάνω μία κηδεία, υπόσχομαι. Υπόσχομαι ποτέ ξανά. Και πριν προλάβω να το συνειδητοποιήσω βρίσκομαι ξανά σε κηδεία μου. Όσο μακριά κι αν φτάσεις. Όσο κι αν εξελιχθείς είσαι καταδικασμένος να πεθαίνεις. Για να πεταχτείς πιο έτοιμος, πιο δυνατός και κάθε φορά να πέφτεις καλύτερα, πιο γκράντε, έως ότου το πέσιμο να χάσει το νόημά του.