Πράγμα, άνθρωπος, θεός, η μετάβαση και η ικανοποίηση που επέρχεται.
Πρέπει να κρατηθώ. Να μην βουρκώσω κι εγώ. Δεν είναι εύκολο να απαρνείσαι τον εαυτό σου για έναν καλύτερο εαυτό. Παίρνεις ρίσκα. Κρατιέσαι από μία λεπτή γραμμή. Πολύ λεπτή και αδύναμη, τη νιώθεις σχεδόν να χτυπά σαν καρδιά παλλόμενη. Κι αυτή παλεύει να κρατηθεί. Να απαλλαχτεί από τα άψυχα χαρακτηριστικά της, να πάρει ανθρώπινη μορφή. Ξέρει ότι είναι αδύνατον, μα σαν αντέχει εμένα, νιώθει για μια φευγαλέα στιγμή, την αβάσταχτη οδύνη και σαν ζωγραφίζονται έντονα επάνω της τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Και έπειτα η κοπή. Τι αξιοθαύμαστο θέαμα. Βλέπουμε το πράγμα που προσπαθεί να φτάσει τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που προσπαθεί να φτάσει τον θεό, και τον θεό που προσπαθεί να υπονομεύσει τον εαυτό του να γίνει πράγμα, αυτός η αρχή των πάντων. Να αναμετρηθεί ξανά με τους άλλους, να γίνει κατώτερος και να χάσει τη θέση του. Άλλος να γινόταν θεός το προτιμούσε. Τόσο μεγάλο, κουραστικό, παντοδύναμο και ταυτόχρονα τιποτένιο ρόλο. Αυτός που έχει και δεν έχει ψυχή. Αυτός που πλέον έχει χαθεί και θέλε