Η φωτιά

 Ακατανόμαστο συναίσθημα. Όλα εφήμερα, καίγονται, φλέγονται μπροστά στα μάτια μου. Γίνονται τίποτα. Ένα ακατανόμαστο τίποτα. Δεν έχει σημασία το μέγεθος. Όσο μεγάλο κι αν είναι. Όσο σημαντικό κι αν είναι. Όσο κι αν σου τρυπώνει την καρδιά, την ώρα της φωτιάς όλα γίνονται σκόνη, θρύψαλα. Κανείς δεν μπορεί να αποφύγει την φωτιά. Έρχεται και φεύγει όπως της γουστάρει και σου αφήνει μία πικρία στο τέλος και μία δόση ειρωνείας. Γελάς, γελάς που ακόμα μία φορά έπεσες θύμα της. Που ακόμα μία φορά χόρεψε μαζί σου και σου άρπαξε ότι πιο σημαντικό είχες. Την καρδιά. Τώρα χωρίς αυτή νιώθεις παντοδύναμος. Τίποτα δεν έχει μείνει να κάψει, τίποτα να αρπάξει. Υψώνεις το κεφάλι σου, προχωράς χωρίς αμφιβολίες, χωρίς αντιπερισπασμούς. Πλέον με απόλυτη συγκέντρωση ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου. Εκείνον που δεν φοβάται τίποτα, δεν τον νοιάζει τίποτα. Την ευχαριστώ την φωτιά. Έτσι αδίστακτη μου ξεριζώνει τα πάντα και την ευγνωμονώ. Προσπαθεί να με διατηρήσει καθαρή και σκληρή. Όμως γιατί; Γιατί πρέπει κάθε φορά να βρίσκουμε αφορμές να φεύγουμε από αυτόν τον δρόμο; Γιατί είναι δύσκολος μοναχικός. Τόσο μοναχικός που πνίγεσαι στην διαδρομή. Χρειάζεσαι ένα χέρι να σε σηκώσει. Να σε σπρώξει να συνεχίσεις. Ίσως τελικά αυτό το χέρι να είναι η φωτιά. Πόσο ειρωνικό έτσι;