Παντού και πουθενά.

 Κουράστηκα.

 Κουράστηκα την απραξία, την θολούρα, την ύπνωση.

 Χάνω τις εικόνες, αρχίζουν και φθείρονται σιγά σιγά.

 Ξεχνάω τα πάντα, άθελά μου καταστρέφω.

 Μπερδεύομαι ήθελα κάτι να σου πω.

 Νύχτωσε πάλι, πότε πρόλαβε;

 Σκοτείνιασε, άλλη μία μέρα σβησμένη.

 Δεν υπάρχει χειρότερη σκλαβιά από αυτήν.

 Η αδυναμία της διαγραφής, φυλακισμένη.

 Αργείς να υπάρξεις;

 Ανύπαρκτος κυκλοφορείς δίπλα μου.

 Άθελά μου σε πιάνω, άθελά μου σε κλωτσάω, άθελά μου σε προσπερνάω, άθελά μου σε κοιτώ!

 Αναβοσβήνεις, όπως η οθόνη του λάπτοπ πριν σβήσει εντελώς.

 Για λίγο μπερδεύομαι, κατά στιγμές σε βλέπω εδώ.

 Και τότε παιχνίδια εφευρίσκω, λέξεις επινοώ.

 Δεν καταλαβαίνω πότε σταματάει το εδώ, πότε ξεκινάει το εκεί.

 Κολλημένη χωρίς σωτηρία, στο παντού και πουθενά.