My everyday thoughts

 Άκου το φλάουτο, άκου την μελωδία.  Εισέρχεται στις σκοτεινές σκέψεις μου σαν γνώριμος ήχος σε όνειρο. Τι ήθελα να γράψω.  Έρμαιο στην τύχη, τυφλή οδεύω προς τον χαμό μου.  Δεν στέκομαι, όλο τείνω.  Τείνω στην αβεβαιότητα, τείνω στην ανοσιότητα, τείνω στην ποταπότητα.  Γυρίζουν όλα. Κάποιος ας με καρφώσει στο πάτωμα.  Επιτέλους ακίνητη, επιτέλους νεκρή.  Νεκρή κείτομαι τώρα και κοιτώ.  Τους στεκούμενους όλο και να τείνουν.  Άραγε βλέπουν τον δικό τους θάνατο;  Χαρούμενος σκελετός εθεάθη.        

 Κουράστηκα.  Κουράστηκα την απραξία, την θολούρα, την ύπνωση.  Χάνω τις εικόνες, αρχίζουν και φθείρονται σιγά σιγά.  Ξεχνάω τα πάντα, άθελά μου καταστρέφω.  Μπερδεύομαι ήθελα κάτι να σου πω.  Νύχτωσε πάλι, πότε πρόλαβε;  Σκοτείνιασε, άλλη μία μέρα σβησμένη.  Δεν υπάρχει χειρότερη σκλαβιά από αυτήν.  Η αδυναμία της διαγραφής, φυλακισμένη.  Αργείς να υπάρξεις;  Ανύπαρκτος κυκλοφορείς δίπλα μου.  Άθελά μου σε πιάνω, άθελά μου σε κλωτσάω, άθελά μου σε προσπερνάω, άθελά μου σε κοιτώ!  Αναβοσβήνεις, όπως η οθόνη του λάπτοπ πριν σβήσει εντελώς.  Για λίγο μπερδεύομαι, κατά στιγμές σε βλέπω εδώ.  Και τότε παιχνίδια εφευρίσκω, λέξεις επινοώ.  Δεν καταλαβαίνω πότε σταματάει το εδώ, πότε ξεκινάει το εκεί.  Κολλημένη χωρίς σωτηρία, στο παντού και πουθενά.    

 Ακόμα μία χαμένη προσπάθεια.  Αυτή η πνευματική, μεταφυσική σύνδεση, απρόοπτη, οριστική διακοπή.  Αυτή η μορφή συναλλαγής, μεταμορφωτής τεράτων. Αμπαρωμένων κλουβιών.  Πέταξες στην αγκαλιά της απελπισμένα χαρούμενα!  Τώρα τι; Σε απέκλεισα, έχασα.  Έβλεπα το φως, την ομορφιά. Τώρα μόνο σκοτάδι και ασχήμια.  Τα ταξίδια αφημένα στο τέρας.  Καμία επαγρύπνηση, αιώνιος ύπνος.  Γιατί άφησες το τέρας να σε ταΐσει;  Καμία αντίδραση, ένα γνέψιμο προσώπου κάτι!!  Τι να πω εγώ τώρα; Πως να δεχτώ την κατασπάραξη σου;  Σιγά σιγά δεν θα έχει μείνει τίποτα.  Η αγκαλιά του κενού, η υπενθύμιση σου.  

 Η αιώνια απορία  Το φευγιό χωρίς κανένα κοίταγμα. Το μπερδεμένο χαοτικό βλέμμα μοιάζει σίγουρο. Ο αποχαιρετισμός δεν έρχεται ποτέ. Μένει πάντα η αβεβαιότητα, η θλίψη ενός ακόμα ανύπαρκτου αποχαιρετισμού. Άπρακτη, στυλωμένη στο έδαφος παρατηρώ. Μάταια αναμένω την επαλήθευση της παρουσίας μου. Η αύρα μου μισή, όλα μισά. Αδύνατον η εισαγωγή στο μονοπάτι της Ολότητας.

 Σημαίνει ότι ζεις.  Σημαίνει ότι παλεύεις.  Σημαίνει ότι ψάχνεις να με βρεις.  Σημαίνει ότι ξεφεύγεις τον θάνατο.  Σημαίνει η ύπαρξη σου μέσα στην δικιά μου.  Σημαίνει η πραγματικότητά σου να κρατιέται απελπισμένα από εκείνη που προϋπάρχει, μόνο για να χάνεται επανειλημμένα.  Σημαίνει τον τελειωμό κάθε γέννησης.  Σημαίνει η αστείρευτη ανάγκη σου να επιβεβαιώνεις την ανάσταση μου.  Σημαίνει το τελείωμα της γδαρμένης και αιματηρής όψης μου.  Σημαίνει το ανεξάντλητο άδειασμα του εαυτού μας.  Σημαίνει την ανανέωση της έναρξης, της κολάσεως μας.  Μέχρις ότου το Σε αγαπώ αλλάξει μορφή.