My everyday thoughts

 Κουράστηκα.  Κουράστηκα την απραξία, την θολούρα, την ύπνωση.  Χάνω τις εικόνες, αρχίζουν και φθείρονται σιγά σιγά.  Ξεχνάω τα πάντα, άθελά μου καταστρέφω.  Μπερδεύομαι ήθελα κάτι να σου πω.  Νύχτωσε πάλι, πότε πρόλαβε;  Σκοτείνιασε, άλλη μία μέρα σβησμένη.  Δεν υπάρχει χειρότερη σκλαβιά από αυτήν.  Η αδυναμία της διαγραφής, φυλακισμένη.  Αργείς να υπάρξεις;  Ανύπαρκτος κυκλοφορείς δίπλα μου.  Άθελά μου σε πιάνω, άθελά μου σε κλωτσάω, άθελά μου σε προσπερνάω, άθελά μου σε κοιτώ!  Αναβοσβήνεις, όπως η οθόνη του λάπτοπ πριν σβήσει εντελώς.  Για λίγο μπερδεύομαι, κατά στιγμές σε βλέπω εδώ.  Και τότε παιχνίδια εφευρίσκω, λέξεις επινοώ.  Δεν καταλαβαίνω πότε σταματάει το εδώ, πότε ξεκινάει το εκεί.  Κολλημένη χωρίς σωτηρία, στο παντού και πουθενά.    

 Ακόμα μία χαμένη προσπάθεια.  Αυτή η πνευματική, μεταφυσική σύνδεση, απρόοπτη, οριστική διακοπή.  Αυτή η μορφή συναλλαγής, μεταμορφωτής τεράτων. Αμπαρωμένων κλουβιών.  Πέταξες στην αγκαλιά της απελπισμένα χαρούμενα!  Τώρα τι; Σε απέκλεισα, έχασα.  Έβλεπα το φως, την ομορφιά. Τώρα μόνο σκοτάδι και ασχήμια.  Τα ταξίδια αφημένα στο τέρας.  Καμία επαγρύπνηση, αιώνιος ύπνος.  Γιατί άφησες το τέρας να σε ταΐσει;  Καμία αντίδραση, ένα γνέψιμο προσώπου κάτι!!  Τι να πω εγώ τώρα; Πως να δεχτώ την κατασπάραξη σου;  Σιγά σιγά δεν θα έχει μείνει τίποτα.  Η αγκαλιά του κενού, η υπενθύμιση σου.  

 Η αιώνια απορία  Το φευγιό χωρίς κανένα κοίταγμα. Το μπερδεμένο χαοτικό βλέμμα μοιάζει σίγουρο. Ο αποχαιρετισμός δεν έρχεται ποτέ. Μένει πάντα η αβεβαιότητα, η θλίψη ενός ακόμα ανύπαρκτου αποχαιρετισμού. Άπρακτη, στυλωμένη στο έδαφος παρατηρώ. Μάταια αναμένω την επαλήθευση της παρουσίας μου. Η αύρα μου μισή, όλα μισά. Αδύνατον η εισαγωγή στο μονοπάτι της Ολότητας.

 Σημαίνει ότι ζεις.  Σημαίνει ότι παλεύεις.  Σημαίνει ότι ψάχνεις να με βρεις.  Σημαίνει ότι ξεφεύγεις τον θάνατο.  Σημαίνει η ύπαρξη σου μέσα στην δικιά μου.  Σημαίνει η πραγματικότητά σου να κρατιέται απελπισμένα από εκείνη που προϋπάρχει, μόνο για να χάνεται επανειλημμένα.  Σημαίνει τον τελειωμό κάθε γέννησης.  Σημαίνει η αστείρευτη ανάγκη σου να επιβεβαιώνεις την ανάσταση μου.  Σημαίνει το τελείωμα της γδαρμένης και αιματηρής όψης μου.  Σημαίνει το ανεξάντλητο άδειασμα του εαυτού μας.  Σημαίνει την ανανέωση της έναρξης, της κολάσεως μας.  Μέχρις ότου το Σε αγαπώ αλλάξει μορφή.  

 Όλοι μαζί σε έναν στάβλο. Όλοι μαζί μαζεμένοι και στριμωγμένοι εκεί μέσα να με θάβουν και να ψάχνουν το γιατί. Άνθρωποι μισοσκοτωμένοι.  Μισάνθρωποι ζωντανοί. Εκεί μέσα να τριγυρνούν και να καταπλακώνονται, από αγάπη που γυρεύουν να βρουν. Εκείνη βαθιά μέσα τους φυλακισμένη. Ναι μόνο εκείνη κλαίει και σπαράζει για μένα. Μα εγώ τελείωσα πια. Δεν περιμένω άλλο να ελευθερωθεί. Γιατί για αυτήν ελευθερία δεν υπάρχει.

 Μία λέξη που δεν εξαφανίζεται.  Μία λέξη που φέρνει πόνο και απώλειες μα ταυτόχρονα και το ξύπνημα από βαθύ λήθαργο. Σε κινητοποιεί να ζήσεις ξανά. Να φοβηθείς, να νιώσεις, να θυμηθείς την μηδαμινή αξία που έχεις. Να ξεβολευτείς και ναι μόνο με τον πόλεμο μπορείς να κινήσεις να βοηθήσεις επιτέλους τον συνάνθρωπό σου. Γιατί να πρέπει να πονέσουμε, να χάσουμε ανθρώπους για να τους σώσουμε και να σωθούμε; Γιατί με την ειρήνη αναπαυόμαστε και γινόμαστε συμφεροντολόγοι και άπληστοι; Γιατί δεν μπορεί να κυριαρχεί η συμπόνια; Γιατί και ο θεός δεν συμπονεί. Ούτε ο άνθρωπος καταλαβαίνει από αυτήν. Μακάρι να είχαμε καλύτερη μνήμη για να μην χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε πράγματα. Μα έτσι είναι. Βοήθεια λοιπόν! Ούρλιαζε και μην σταματάς ποτέ για να υπάρχει ειρήνη.