Αναρτήσεις

Η κηδεία

 Πενθώ. Πενθώ τον νεκρό έρωτά μας. Τον όλο ζωντάνια κάποτε, εκρηκτικό μα δυστυχώς φευγαλέο. Πονάω, αδειάζω από σένα. Όλα εξαφανίζονται, όλα εξατμίζονται. Εσύ μία ύπαρξη ριζωμένη στην καρδιά μου. Σε ξερίζωσες βίαια, αποφασιστικά και το λίπασμα αρρώστησε, αχρήστευσε η καρδιά. Αφαίρεσες την λειτουργία της. Όλα σταμάτησαν ξαφνικά. Θόλωσαν, άρχισαν να μαζεύουν σκόνη. Ακόμα μία φορά θα με διαγράψω. Ακόμα μία φορά θα με θάψω. Κάθε φορά που μου κάνω μία κηδεία, υπόσχομαι. Υπόσχομαι ποτέ ξανά. Και πριν προλάβω να το συνειδητοποιήσω βρίσκομαι ξανά σε κηδεία μου. Όσο μακριά κι αν φτάσεις. Όσο κι αν εξελιχθείς είσαι καταδικασμένος να πεθαίνεις. Για να πεταχτείς πιο έτοιμος, πιο δυνατός και κάθε φορά να πέφτεις καλύτερα, πιο γκράντε, έως ότου το πέσιμο να χάσει το νόημά του.

Χαμένο ζώο, νικητής ως άνθρωπος.

 Όταν παύεις να είσαι παρατηρητής της ζωής, όπου απέξω με ασφάλεια και αρκετή γνώση γίνεσαι <<μοναχικός φιλόσοφος>> και μπεις καταλάθος μέσα, χάνεσαι, όλα όσα ήξερες βυθίζονται και παλεύεις να επιβιώσεις χωρίς να έχεις χρόνο για σκέψεις και περιττές φιλοσοφίες. Απλά ζεις. Την χαρά, την δυστυχία, τον πόνο, τον φόβο, όλα τα βιώνεις στο εκατό τοις εκατό και αφήνεσαι στη ζάλη αυτής της μέθης. Πραγματικά ξεχνάς ποιος είσαι, τι σκοπό είχες και σαν ζώο περιπλανιέσαι μέσα στη ζούγκλα, σε σπρώχνουν, σε φιλούν, σε μαχαιρώνουν, σε αγκαλιάζουν, σε ποδοπατούν ξανά και ξανά μέχρι να παραμορφωθείς και να μην έχεις πια τίποτα να γευτούν. Και επιστρέφεις στην αρχική σου θέση ως χαμένο ζώο μα νικητής ως άνθρωπος.

Μονόδρομος υπέρβασης του εαυτού.

Που θα οδηγήσει; Ειλικρινά που θα οδηγήσει όλο αυτό; Εξελίσσεται, εξελίσσεται για να εκμηδενιστεί. Όλες αυτές οι μαύρες σκέψεις θερίζονται από τις λευκές για να μεγαλώσουν πιο υγιή και πιο δυνατές. Μα ακόμα και αυτές παραδίνονται και χάνονται στη γλύκα της στιγμιαίας απόλαυσης. Όλα γίνονται ένα. Μαύρο, άσπρο ανακατεύονται, γίνεται έκρηξη, φτάνεις στην υπέρτατη ηδονή, εκεί όπου κανένα σωστό ή λάθος δεν σε πιάνει. Εκεί όπου οι σκέψεις δεν υπάρχουν πια. Εκεί όπου ζεις την απόλυτη υπέρβαση του εαυτού σου. Αφήνεσαι και ζεις την ανηφόρα, την δική σου ανηφόρα. Και καταλαβαίνεις ξαφνικά, ότι όλο αυτό που ζεις το έχεις ξεπεράσει και καταλαβαίνεις ότι τίποτα παντοτινό δεν υπάρχει. Μόνο το υπέρτατο της στιγμής που θέλει μαγκιά να το αρπάξεις, να το κατακτήσεις, να το γευτείς και ύστερα να ανέβεις πιο πάνω, να κυνηγήσεις το επόμενο, το πιο δύσκολο, το πιο απαιτητικό. Για σένα αυτό είναι μονόδρομος.

Η ευτυχισμένη δυστυχισμένη

 Είμαι μία ευτυχισμένη δυστυχισμένη. Τρέφομαι από τον πόνο και γεννώ χαρά. Η μοναξιά μου οδηγεί στην γλύκα του γέλιου μου. Το σκοτάδι μου δίνει ζωή στο φως μου. Όλα μου τα δάκρυα μετουσιώνονται σε λάμψη γυαλιστερή, εκθαμβωτική. Η γοητεία μου προέρχεται από την απόλυτη δυστυχία μου. Τόσο πολύ προκαλεί που σκοτώνει ο ένας τον άλλον ποιος θα την πρωτοαρπάξει. Μένουν χωρίς πνοή. Όλοι τόσο απεγνωσμένα τη ζητάνε. Όχι εμένα, αυτήν. Άνθρωποι άδειοι, κενοί αποζητάνε μία στάλα μου. Να ταρακουνηθεί το μέσα τους. Κρατιούνται από πάνω μου. Κρέμονται ανήμποροι να αποχωριστούν τον σπάνιο ορό συναισθημάτων. Ολόκληρη κατρακυλάω μαζί τους. Με στεγνώνουν, μένω να χάνομαι κάπου ενδιάμεσα. Στο κενό και το μη κενό. Και εκείνοι συνεχίζουν να καταβροχθίζουν. Τον επόμενο ευτυχισμένο δυστυχισμένο.

Η φωτιά

 Ακατανόμαστο συναίσθημα. Όλα εφήμερα, καίγονται, φλέγονται μπροστά στα μάτια μου. Γίνονται τίποτα. Ένα ακατανόμαστο τίποτα. Δεν έχει σημασία το μέγεθος. Όσο μεγάλο κι αν είναι. Όσο σημαντικό κι αν είναι. Όσο κι αν σου τρυπώνει την καρδιά, την ώρα της φωτιάς όλα γίνονται σκόνη, θρύψαλα. Κανείς δεν μπορεί να αποφύγει την φωτιά. Έρχεται και φεύγει όπως της γουστάρει και σου αφήνει μία πικρία στο τέλος και μία δόση ειρωνείας. Γελάς, γελάς που ακόμα μία φορά έπεσες θύμα της. Που ακόμα μία φορά χόρεψε μαζί σου και σου άρπαξε ότι πιο σημαντικό είχες. Την καρδιά. Τώρα χωρίς αυτή νιώθεις παντοδύναμος. Τίποτα δεν έχει μείνει να κάψει, τίποτα να αρπάξει. Υψώνεις το κεφάλι σου, προχωράς χωρίς αμφιβολίες, χωρίς αντιπερισπασμούς. Πλέον με απόλυτη συγκέντρωση ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου. Εκείνον που δεν φοβάται τίποτα, δεν τον νοιάζει τίποτα. Την ευχαριστώ την φωτιά. Έτσι αδίστακτη μου ξεριζώνει τα πάντα και την ευγνωμονώ. Προσπαθεί να με διατηρήσει καθαρή και σκληρή. Όμως γιατί; Γιατί πρέπει κάθε φο